Յարութ Տէր Դաւիթեան
Միայն տարի մը առաջ էր երբ Սերժ Սարգիսեանի վարչախումբի կողմնակիցները կը գովերգէին անոր նախաձեռնողական քաղաքականութիւնը: Անոր «ֆութպոլային» եւ «փրոթոքոլային» նախաձեռնութիւնները կը ներկայացուէին որպէս Հայաստանի արտաքին քաղաքականութեան նուաճումներ, որոնցմով հակազդեցութիւնէ կ’անցնէր նախաձեռնողականութեան, պաշտպանական դիրքէ կ’անցնէր յարձակողականի, «շշրկացնելով» հակառակորդները:
Այս նախաձեռնողական եւ յարձակողական քաղաքականութեան մեկնարկէն հազիւ տարի մը ետք, Սերժ Սարգիսեանի վարչախումբը յանկարծ կ’անցնի պօյքօթի քաղաքականութեան, «Աղթամարեան» ու «Լիզպոնեան» հակազդեցութիւններով: Ու բնականաբար վաչախումբի կողմնակիցները կը սկսին գովերգել անոր խելացի ու մտածուած քաղաքականութիւնը: Այս անգամ գովեստը հակառակորդները «շշրկացնելու» մասին չէ, այլ՝ Հայաստանի արժանապատուութիւնը բարձր պահելու մասին է:
Երբ մէկ տարուան մէջ պետութիւն մը կը ստիպուի քաղաքական «կուրս»ի 180 աստիճան փոփոխութիւն կատարել, այդ մեկը նշան է անոր վարած քաղաքականութեան սնանկութեան: Որ բնականաբար կ’առաջնորդէ էական հարցումին՝ նախկին թէ ներկայ «կուրս»երը որքանո՞վ կը համապատասխանէին պետական գերագոյն շահերուն: Արդեօ՞ք ատոնք արդիւնք էին սերտուած ուսումնասիրութեանց, թէ պարզապէս կը հետապնդէին հատուածական շահադիտական նպատակներ եւ կամ աւելի վատ՝ արդիւնք էին դուրսէն եկած թելադրանքներու:
Պօյքօթը քաղաքական կեանքի մէջ իր տեղը ունի, բայց միայն որպէս ծայրայեղ եւ վերջին միջոց: Չենք ուզէր մտածել թէ մեր վիճակը վատթարացած է այնքան, որ ուրիշ ելք չենք գտնէր, բացի Աղթամարն ու ՆԱԹՕի Լիզպոնեան գագաթաժողովը պօյքօթելու ստիպողութիւնէն: Ատոնք պարզապէս կը բացայայտէն վարչախումբի վարած սնանկ քաղաքականութիւնը:
