«Ձեր, յատկապէս ցեղասպանութեան հետ կապուած արտայայտութիւնները, մեկնաբանութիւնները շատ մեծ արձագանգ կը գտնեն ե՛ւ Հայաստանի, ե՛ւ Թուրքիոյ մէջ, եւ մենք կը կարդանք ասոր հետ կապուած Ձեր մեկնաբանութիւնները, յայտարարութիւնները։ Շատ ընդգրկուն յայտարարութիւններ ալ կ’ընէք։ Այդպիսի հասկացութիւն ալ կայ, որ Դուք կ’օգտագործէքinternal armenization of genocide։ Կ’ուզեմ հասկնալ՝ Հայաստանի եւ Թուրքիոյ միջեւ յարաբերութիւններուն մէջ ցեղասպանութեան հարցը ինչպիսի՞ ազդեցութիւն ունի հիմա: Ըստ Ձեզի՝ այդ արդէն նախկին, անցեալ փո՞ւլ է, նախկինին մէ՞ջ մնացած է այդ հարցը, Հայաստան-Թուրքիա յարաբերութիւններուն առումով: Եւ Հայաստանը նախապէս քաղաքականութիւն կը վարրդ, ինչպէս գիտենք, որպէսզի ցեղասպանութիւնը տարբեր երկիրներու խորհրդարաններուն կողմէ ընդունուի եւ այլն։ Կրնա՞նք ըսել, որ այս քաղաքականութիւնը արդէն պիտի չկիրառուի։ Նոյն կերպ ձեր Սահմանադրութեան ներածական մասին մէջ կան բաժիններ, ուր տեղ գտած են Արեւմտեան Հայաստան եւ ցեղասպանութիւն արտայայտութիւնները։ Եթէ Սահմանադրութիւնը փոխուի ձեր երկրին մէջ, անոնք տեղ պիտի չգտնե՞ն նոր սահմանադրութեան մէջ։ Այս թեմաներուն շուրջ կ’ուզէի Ձեր տեսակէտները լսել»։
Անդրադառնալով «Hurriyet Daily News»-ի ներկայացուցիչ Սերքան Տեմիրթաշի այս հարցումին, վարչապետ Նիկոլ Փաշինեան պատասխանած է.
«Մեր պաշտօնական դիրքորոշումն այն է, որ Հայոց ցեղասպանութեան միջազգային ճանաչումը մեր արտաքին քաղաքական առաջնահերթութիւնների մէջ չի մտնում այսօր: Սա պաշտօնական ձեւակերպում է, բայց այս ծիրին մէջ կան հարցեր, որոնց պարզաբանումը շատ էական է եւ կարեւոր, եւ այդ հարցերի շուրջ ես հիմնականում աշխատանքային դրութեամբ անընդհատ խօսում եմ եւ Հայաստանում, եւ արտերկրում, մեր հայրենակիցների հետ զրոյցում, եւ կարծում եմ լաւ առիթ է խօսել նաեւ հրապարակային այդ մասին։ Նախ պիտի ասեմ, որովհետեւ այդ քննարկումները եւ շահարկումները նաեւ Հայաստանում, եւ ոչ միայն Հայաստանում, լինում են, խօսք է գնում ուրացման, Մեծ Եղեռնն ուրանալու կամ մոռանալու մասին:
«Ես ուզում եմ շատ յստակ լինի, որ Հայաստանում եւ հայութեան շրջանում դա անառարկելի ճշմարտութիւն է։ Այսինքն, ուղղակի մեր իրականութեան մէջ հնարաւոր չէ դա կամ ժխտել, կամ ուրանալ, որովհետեւ դա բոլորիս համար անուրանալի ճշմարտութիւն է, բայց խօսքը դրա մասին չէ։ Ուզում եմ ուղիղ պատմել, եթէ չեմ սխալւում, վերջերս Միւնխենի հայերի հետ հանդիպման ընթացքում իմ ունեցած մի ելոյթի մասին, երբ ես ասում էի հետեւեալը՝ սիրելի հայրենակիցներ, երբ մի հեռաւոր երկրի խորհրդարան կամ կառավարութիւն մի որոշում է ընդունում, մենք այդ որոշումից շատ ոգեւորւում ենք։ Մեր իրականութեան մէջ այդպէս է եւ դրանում գաղտնիք չկայ, եւ այդ նոյնիսկ շատ հեռաւոր երկրները, երբ ընդունում են նման որոշումներ եւ երբ որ ոգեւորութիւնն այդ որոշումից կամ ուրախութիւնը մարում է, յաջորդ պահին հարց է ծագում, իսկ այդ որոշումն ի՞նչ է մեզ տալիս մեր անմիջական միջավայրի հետ մեր յարաբերութիւններում։ Երբ մենք անմիջական միջավայրում ունենում ենք լարումներ, այդ լարումներն ինչքանո՞վ են նպաստում մեր երկրում, մեր տարածաշրջանում կայունութեանը, խաղաղութեանը եւ այլն, եւ այսպէս շարունակ։
«Նաեւ այստեղ է, որ հարց է ծագում, որտեղ եւ ինչպէ՞ս մենք պէտք է կեդրոնանանք Հայաստանի պետական շահերի սպասարկման վրայ, եւ ինչպէ՞ս եւ որտեղ պէտք է մենք կեդրոնանանք մեր իմացած, այդ թւում՝ պատմական ճշմարտութիւնների ընդգծման եւ այդ ճշմարտութիւնների վրայ յենուելու վրայ։ Որովհետեւ այն ժամանակաշրջանը, որտեղ այդ մեծ ողբերգութիւնը տեղի է ունեցել, եղել է մի ժամանակաշրջան, երբ չի եղել Հայաստանի Հանրապետութիւն»։
