Որեւէ վերազգային կազմակերպութեան անդամակցութիւնը, եթէ պիտի բերէ Հայաստանի որպէս միջազգային իրաւունքի միաւոր գոյութեան դադրեցման, անոր պէտք է դիմադրել մինչեւ վերջ, ըսաւ քաղաքագէտ Բենիամին Պօղոսեան` անդրադառնալով հարցին, թէ ի՞նչ պէտք է ընել, եթէ Ռուսաստանը պարտադրէ անդամագրուիլ Միութենական պետութեան:
Որեւէ պետութիւն պէտք է նուազագոյն ինչ-որ կարմիր գիծ ունենայ, ըսաւ քաղաքագէտը` նկատելով, որ «առանց այդ էլ Արցախում կարելի է ասել բոլոր կարմիր գծերից հրաժարուեցինք»:
«Այսինքն` պաշտօնական առումով, եթէ մենք այլեւս չենք լինելու ՄԱԿ-ի անդամ, չենք լինելու միջազգային կազմակերպութիւնների անդամ, լաւ աւելի պարզ ասեմ, եթէ դառնալու ենք մօտաւորապէս այնպիսի միաւոր, ինչպիսին Թաթարստանի Հանրապետութիւնն է ներկայիս Ռուսաստանի Դաշնութեան կազմում, ապա, իմ խորին համոզմամբ, դա այն կարմիր գիծն է, որը հատել պէտք չի որեւէ դէպքում», ըսաւ Պօղոսեան:
Քաղաքագէտ Ստեփան Գրիգորեան համաձայնեցաւ, որ անկախութիւնը սակարկութեան պէտք չէ դնել:
«Ասենք` Ռուսաստանն ասում է` «հայեր, ես ճանաչում եմ Լեռնային Ղարաբաղի անկախութիւնը, եկէք մի քիչ մեզ աջակցեք»: Գիտէք, այդ դէպքում ես կը սկսէի քննարկել: Այսինքն` Ռուսաստանը կողմնորոշուեց, համարում է, որ Լեռնային Ղարաբաղին պէտք է տալ անկախութիւն, ոնց Ռուսաստանը տուեց Տոնեցքին, Լուկանսքին, որոնք ընդհանրապէս հիմքեր չունէին, մենք հիմքեր ունենք, եթէ տայ Ռուսաստանը, այո՛, անկախութիւնից չենք հրաժարւում, բայց այնուամենայնիւ սկսէինք ինչ-որ քննարկել: Բայց Ռուսաստանը ոչ մի բան չի տալիս, աւելին` ես տեսնում եմ, որ իրենք համարում են, որ մենք գործօն չենք, աւելի շատ սակարկում են Ատրպէյճանի հետ Ղարաբաղի հարցով, ուրեմն ոչ մի հետաքրքրութիւն մենք չունենք», ըսաւ քաղաքագէտը` շեշտելով, որ դիմադրելու համար ներքին քաղաքական ուժերու համախմբումն է հարկաւոր:
