Ապրիլեան պատերազմէն աւելի քան տարի մը ետք, հայկական կողմը կը շարունակէ զոհեր տալ շաբաթական, իսկ երբեմն ալ ամէնօրեայ յաճախականութեամբ:
Վերջին մի քանի օրերուն չորս Հայ զինուորներ եւս զոհուեցան սահմանի վրայ, որոնք եկան աւելնալու վերջին ամիսներուն նահատակուած տասնեակ զինուորներու թիւին վրայ:
Յստակ է որ, Ատրպէյճան որոշած է վարել հայկական բանակը դանդաղօրէն արիւնաքամ ընելու քաղաքականութիւն, այդպիսով հասնելու համար իր նպատակներուն: Այս իմաստով յայտնի են թշնամիի ծրագիրները, սակայն անծանօթ կը մնայ հայկական կողմի ռազմավարութիւնը: Իւրաքանչիւր նման դէպքէն ետք կը յայտարարուի, որ համարժէք ու աւելի ծանր պատասխան պիտի տրուի նախայարձակ կողմին, հայկական պաշտպանական դիրքերը աւելի կ’ամրապնդուին, նոր սարքաւորումներ կը տեղադրուին եւ նման խոստումներ: Սակայն, ոչինչ կը փոխուի այն իրողութենէն, որ զինակոչուած հայ երիտասարդներու դիակները, իրենց ծնողներուն կը վերադարձուին դագաղներու մէջ:
Մասնագէտ չըլլալով, դժուար է մեզի կարծիք յայտնել պատերազմական հարցերու շուրջ: Սակայն, իւրաքանչիւր հայ` Հայաստանի, Արցախի եւ սփիւռքի մէջ իրաւունք ունի հարց տալու թէ, նման դէպքերուն յաջորդող ինչպիսի քայլեր ձեռք կ’առնուին: Ինչպիսի պատասխանատուութեան կ’ենթարկուին այն հրամանատարները, որոնց ուսերուն վրայ դրուած է իրենց ենթակայութեան տակ գտնուող զինուորներու կեանքը ապահովելու պարտականութիւնը:
Երկար խօսուեցաւ ապրիլեան պատերազմէն դասեր քաղելու մասին: Միջին մակարդակի մի քանի ձեւական պաշտօնանկութիւններէն բացի, որեւէ բարձրաստիճան զինուորական պարտաւորուած չզգաց հրաժարական ներկայացնելու: Անոնցմէ ոմանք կը շարունակեն թանկարժէք մեքենաներով շրջագայիլ Երեւանի փողոցներով:
Հայաստանի մէջ կը կիրառուի պարտադիր զինուորական ծառայութիւն: Սակայն, այդ ծառայութիւնը «վերապահուած » է միայն աղքատ ընտանիքներու զաւակներուն: Շատերու կարծիքով դրութիւնը պիտի շարունակէ այսպէս մնալ, մինչեւ այն ատեն որ, հարուստներու ու օլիկարխներու զաւակները այլազան պատրուակներով չեն զօրակոչուիր:
Երեւի թէ պէտք է սկսիլ այդտեղէն, որպէսզի ղեկավարութիւնը աւելի մօտէն զբաղուի սահմաններու վրայ տիրող անբնական կացութեամբ:
«ՄԱՍԻՍ »